Backyard Blues club: Backyard Blues |
Mojo jamsessions is een vriendenorganisatie met als kern blues jamsessies te houden in en rond Peer en ook op Blues Peer tijdens de change-overs op het podium. Een andere doelstelling is deze van het houden van een jaarlijks festival en op zaterdag 23 april zijn ze al aan hun 7de editie toe. Vorig jaar werd dit festival nog gehouden in 'TOS' te Peer maar vanaf dit jaar is de organisatie verhuisd richting Grote-Brogel. In analogie met de F-16’s op de luchtmachtbasis in Kleine-Brogel schiet ook deze club pijlsnel vooruit. Vorig jaar hadden ze zelfs de 44’s als headliner en dit jaar laten ze de eer aan Mario Pesic en zijn D-Tale om dit bluesfest af te sluiten. Het Breughelheem op tijd gevonden in deze kleine gemeente en tegen 16.00 wordt hier de aftrap op gang geblazen. Op hun FB pagina prijkt nog een mooie quote en een affiche met Little Walter...A bluesfestival without harp players ain't no blues festival, en dat kunnen we natuurlijk beamen. Vijf band waarbij er bij vier harpers aanwezig zijn is dan natuurlijk de juiste ingesteldheid.
Als opener treden 'The Roadcasters' aan. We kunnen stellen dat deze Roadcasters zowat de huisband zijn en voor hun wordt dit festival dan een beetje de vuurdoop. Deze Roadcasters worden gevormd door Frank Seneca (guitar & vocals), Willy Loos (bass) en Kurt Vanderwiele als ritmesectie. Naast Dany Essers op de tweede gitaar is het inspirerende duo van dit festival ook aanwezig in deze band en dan hebben we het over harper Walter Coolen en Anna die buiten de taak van ‘MC’ ook enkele nummers komt meezingen. Voor hun is de opener van het festival ook hun vuurdoop op het grote podium. Trouwens een ideale locatie om een bluesfest van deze omvang te houden. Klank en belichting zijn meer dan OK en het ruime podium schept perspectieven voor de bands die aantreden.
Enigszins aarzelend van start gegaan vorderen deze Roadcasters naargelang hun ‘acte de présence’ muzikaal stukken beter en zaten ze in de goede flow. Sterke covers die onmiddellijk de sfeer optimaal weten de benutten met nummers als ‘The Thrill is Gone’ en een knappe versie van ‘Shakin’ all Over’ van Johnny Kid & The Pirates, iets wat dadelijk een beetje nostalgie naar boven bracht. Het toepasselijke ‘Further On Up The Road’ betekent ook het einde van hun prestatie dat nog eens extra wordt beklemtoond door ‘Sweet Home Chicago’ en tijd voor een bezoekje aan de ‘Gin Bar’.
Wanneer je aan een bluesfeestje denkt kan je natuurlijk niet om Chilly Willy heen. Den Huibbe en zijn Chilly Willy vieren zelfs volgend jaar hun 25ste verjaardag en dat zal niet onopgemerkt voorbijgaan. In 1992 noemde ze zichzelf nog 'Chilly Willy Loony Goony and The Free American Indian Hippy Blues Street Fruits with the Humbling Mumbling Mocking Birds', een naam die later gewoonweg werd ingekort tot 'Chilly Willy Loony Goony and the Free American Indian Hippy Blues Street Fruits' en dat scheelde al een slok op de borrel ;-)
Gaandeweg werd het gewoon 'Chilly Willy' om de organisators te laten besparen op het drukwerk en na wel enkele personeelswisselingen bestaat deze groep nu uit Den Huibbe, de Wim, den Andy, den Alain, de witte en ouderdomsdeken de Walter. Zin in een feestje? Hier zijn Chilly Willy. Eerlijk, ik moet toegeven dat deze Chilly Willy is als oude wijn, die wordt ook steeds maar beter en in de setlist zitten dan ook steeds weer minimale veranderingen maar nummers als ‘This Is Hip’ en ‘Help Me’ blijven nu ook nog steeds de certitudes en smaakmakers. De interactie met hun talrijke fans blijft nog steeds opperbest maar ook op het podium zijn deze Chilly Willy steeds meer en meer een goed geoliede machine aan het worden. Hip Shake Baby!!! en zo voldeden we weer aan het moto, support your local blues band.
Blues Peer wisten deze 'Little Hook' al te veroveren, dus de rest gaat dan wel volgen. Dit is een band die bekwaam is om een impressionerende act neer te zetten en dat is niet moeilijk wanneer je naar de namen van de bezetting kijkt. Renaud Lesire, Big Dave Reniers, Steve Wouters en Bart Mulders hebben wel allemaal al hun strepen verdiend in de Belgische bluesscène. Renaud en Bart maken deel uit van de band met Keith Dunn. Big Dave maakt dan weer deel uit van '44 Rave' daar waar Steve Wouters ook bij D-Tale aan de bak is, dus voor deze laatste wordt het een dubbele shift hier op 'Backyard Blues'.
Door hun drukke agenda zal het wel niet evident zijn om deze gasten samen te krijgen voor een repetitie en dus moet alles samen vallen tijdens het optreden. ‘Weed Picker’ is hun opener en daar wordt het nog een beetje zoeken en aftasten zelfs Steve zat eventjes ergens anders of was het de dorst. Vanaf ‘Going Down South’ van RL Burnside zaten de heren dan op kruissnelheid en kwam hun ‘deep blues’ voor de liefhebbers behoorlijk tot hun recht. Na ‘Space Shuffle’ kwam voor mij het hoogtepunt van de avond met het Franstalige ‘Mourir Debout’. Een nummer dat bij Renaud duidelijk uit het hart kwam en ook te beluisteren zal zijn op hun album, blues ergens tussen Mali en Luik. De release van het album dat is voor ’Tomorrow Night’.
De voorlaatste band zijn ze gaan zoeken bij onze noorderburen. 'Rusty Apollo' is bij ons misschien wat minder gekend maar geloof me niets is minder waar in Nederland. De groep brengt juni een opvolger op de markt voor hun album 'Oh Yeah' en heeft ook enkele wijzigingen ondergaan. Als harper krijgen we nu Wiendelt Hooijer en aan de bass de jonge Moos Meijer. Verder bestaat de groep nog uit een ritme sectie met drummer Mike Meijer en en de gitaarslingers Onno Verhoeven op slide en Rogier van der Ploeg en dit allemaal samen vormt een hoop muziekgeschiedenis uit Oranje.
De outfit van deze ‘Rusty Apollo’ was er eentje dat er vanavond buitenuit sprong. Hier verschenen 5 zeer opvallende overalls op het podium…Oranje boven zullen we maar denken. Na de groepsverandering komen zo goed als alle nummers vocaal bij drummer Mike Meijer te liggen en dat is steeds weer even wennen. Het drumstel was voor deze gelegenheid dan ook in het middelpunt opgesteld zodat ook Mike in de spotlights kwam te zitten. Bassist en harper voelden nog wat onwennig aan maar oefening baart kunst zullen we maar stellen. Deze ‘Rusty Apollo’ brengen oud en nieuw werk zoals nummers uit hun vorig album als de titeltrack ‘Oh Yeah!’ maar ook covers die het altijd wel doen als Diddley zijn ‘Pretty Thing’ of Howlin’ Wolf zijn ‘300 Pounds of Heavenly Joy’ en zo wordt het ook stilaan tijd om over te gaan tot de ‘Grand Finale’.
Vorig jaar speelden ze op Gevarenwinkel nog de pannen van het dak, in die mate dat ze dit jaar nog eens mogen overdoen. In november van vorig jaar hielden ze in een overvolle CC Palethe te Overpelt nog hun voorstelling van hun denderende CD 'Come Out and Play' en dan hebben we het hier natuurlijk over D-Tale. Voilà en zo kan Steve voor de tweede keer op de trommels slaan vandaag en gaat hij samen met Mario Pesic, Patrick Cuyvers en bassist Eric Wels hier nu eens van jetje geven. Opener is ‘No Harm Done’ en uiteraard staat hun album nog steeds in het middelpunt van de belangstelling. Tijd ook om de festivalgangers een stapje dichter naar het podium te laten schuiven waardoor de sfeer hier aan een hoogtepunt toe was. Eén van de stokpaardjes van frontman Mario Pesic is ook zijn tribute aan John Hiatt en dus mogen ‘Feels Like Rain’ en ‘Tenessee Plates’ zeker niet ontbreken. Wat ook steeds als een paal boven water staat is dat deze D-Tale immens populair is en zo waren ze ook uit het verre ‘Gevarenwinkel’ afgezakt naar Grote-Brogel en dit met maar '1' zekerheid voor ogen en dat is…’Riding With The King’!!!
Deze 'Backyard Blues' zit er weer op voor dit jaar maar we zullen die van Mojo Jamssesions zeker en vast terug vinden op de weide van Blues Peer en dit tussen de hoofdacts op het podium. Zin in een potje jammen zeker en vast afkomen op 15, 16 en 17 juli. Nog eens proficiat en alles was dik in orde ook de 'Cristallekes'.
|
more pics on
|
